به گزارش مدیریت آموزش، به اعتقاد یک کارشناس حوزه آموزش و پرورش تصمیم سازان شناخت کافی از مشکلات معلمان نداشته و همین مساله سبب می شود برای این قشر مهم از جامعه تصمیمات خوبی اتخاذ نشود.
ناصر سرگزی دبیر کل جمعیت معلمان و فرهیختگان ایران اسلامی در گفت و گو با خبرنگار آموزش و پرورش مهر درباب لطمه دیدن حیثیت معلمی در نتیجه برخی اقدامات و تصمیمات ناپخته مسؤولان در یک دهه اخیر و بزرگترین مشکل آموزش و پرورش کشور که همان کوچک انگاری و نگاه مصرفی به این دستگاه است عنوان کرد: این مشکل ناشی از عدم شناخت درست از مسائل و مشکلات نظام آموزشی و قشر معلم است. وی درباب اینکه آیا چاره ای برای درمان این مشکل وجود دارد یا خیر عنوان کرد: در واقع این اقدامات ناپخته ذکر شده و همینطور نگاه جزم اندیشانه موجود نسبت به آموزش و پرورش و جامعه معلمان هم خود تا حد زیادی ناشی از این عدم شناخت دقیق کف میدانی است. مسؤول زمانی تصمیم اشتباه می گیرد که مسأله را به خوبی نشناسد و زمانی کوچک انگاری می کند که از عمق واقعی مسأله ناآگاه باشد. سرگزی عنوان کرد: پس اولین و با اهمیت ترین قدم برای رفع هر مسأله ای باید این باشد که افرادی را که عمیقاً با مسأله درگیر هستند و ذینفعان امر را به نحوی در تصمیم گیری ها درگیر نماییم که، راهنمایی ها، دلسوزی ها و تجاربشان لحظه به لحظه و در تمام سیاست ها و سیاستگذاری ها نمود پیدا کند اگر چنین کردیم سیاست های موفقی را در پیش رو خواهیم داشت که متأسفانه در ساختار آموزشی و سیاستگذاری آموزش کشور ما تاکنون یک چنین اقدام و نگاهی به صورت واقعی اتخاذ نشده است. وی در پاسخ به این پرسش که این درگیر کردن به چه صورت باید باشد؟ عنوان کرد: طبیعتاً این درگیر شدن نمی تواند بدون چهارچوب و قاعده باشد و ما نمی توانیم از مسؤولان انتظار داشته باشیم با تک به تک افراد صحبت کنند پس به طور طبیعی نیاز است ساختاری شکل بگیرد که بتواند نظرات، دیدگاه ها و کارهای جامعه هدف را یکپارچه کرده و به مسؤولان برساند ساختاری که توان لازم برای مطالبه گری از مسؤولان را داشته باشد و بتواند در میادین تصمیم گیری و چانه زنی به طور مؤثر ایفای نقش کند تا تعادل در تصمیم سازی ها از این رهگذر حاصل شود. سرگزی در پاسخ به این پرسش که خاصیت های اصلی یک چنین سازمانی چه باید باشد؟ عنوان کرد: ساختاری که قرار باشد بتواند بار نمایندگی خانواده یک میلیون نفری معلمان و حدود ۱۶ میلیون دانش آموز را به دوش کشد در اولین قدم ضروری است که خود قسمتی از این خانواده بزرگ باشد. مشکلات این خانواده را بشناسد و انگیزه کافی برای پیگیری آنها را داشته باشد. دوم اینکه چنین ساختاری باید به رسمیت شناخته شده باشد تا بتواند تعامل لازم را با مسؤلین داشته باشد. وی ادامه داد: یک چنین تشکیلاتی که هم از سوی خانواده آموزش و پرورش و هم به صورت قانونی رسمیت یابد و همینطور دارای محدوده ای مشخص از قدرت سیاسی برای پیگیری مطالبات این خانواده باشد می تواند مأموریت مد نظر ما را انجام دهد چیزی شبیه به نظام صنفی یا فراتر از آن حزب و تشکیلاتی سیاسی که از دل نهاد و خانواده آموزش و پرورش بالیده باشد و پیگیری مسائل آن را رسالت خود قرار دهد.
منبع: مدیریت آموزش